Healthy Options (Nieuw Zeeland) 2

Na Australië was Nieuw Zeeland het tweede land waar de Buteyko Methode echt bekend raakte. Ook een land met erg veel astma trouwens.

Dit artikel verscheen in 1997 in het blad Healthy Options, onder de titel "Buteyko, a miracle for a child with asthma".

Het gaat over Felicity, een jong meisje met zware astma. De therapeute was Jennifer Stark, de therapeute die mij later geholpen heeft mijn astma te overwinnen en die me daarna ook opgeleid heeft.

---

Buteyko, een wonder voor een astmatisch kind

Astma is een ernstige ziekte die 1 op de 10 Nieuw Zeelanders treft. Toen Mark en Mandee White werd verteld dat hun baby Felicity astma had, hadden ze geen idee hoe ingrijpend dat hun leven zou veranderen.

Mark en Mandee hadden al een gezonde dochter en na een zorgeloze zwangerschap keken ze uit naar de geboorte van hun tweede kind. De geboorte van Felicity verliep zonder problemen en toen ze wat hoestte met vier maanden zagen ze dat niet als iets ernstigs. De dokter zei dat ze bronchitis had en schreef antibiotica en een hoestdrank voor. "Felicity had borstvoeding gehad en ik dacht dat ik haar de best mogelijke start had gegeven. Ik was volkomen onvoorbereid op wat er daarna gebeurde" zegt Mandee. Er was geen astma in de familie en behalve Mandee's lichte hooikoorts, geen ademhalingsklachten.

Maar weldra gebeurden een aantal dingen die al snel het normale leven van de familie op de kop zette. Mandee herinnert zich deze tijd als jaren die volkomen beheerst werden door astma.

Toen Felicity 12 maanden oud was kreeg ze een serie astma-aanvallen en verbleef ze twee dagen in het ziekenhuis. Een maand later gebeurde dat weer. De bezorgde ouders kregen instructies voor hoe ze hun dochtertje thuis moesten behandelen. Felicity kreeg vier keer per dag preventieve medicijnen en daarnaast de luchtwegverwijder Duovent met een vernevelaar omdat ze te jong was om het medicijn anders in te nemen.

Voordat Felicity twee jaar was kreeg ze weer een zware astma-aanval, en opnieuw kwam ze in het ziekenhuis terecht. Ze had hogere doses steroïden nodig. De Duovent die ze gebruikte werd van de markt gehaald omdat vermoed werd dat het hartproblemen veroorzaakte. Felicity kreeg nu Ventolin voorgeschreven en gebruikte dat regelmatig om haar astma-aanvallen enigszins onder controle te houden.

Ondertussen was Felicity een apathisch en volgzaam kind geworden, met donkere kringen onder de ogen en weinig energie. Ze struikelde en viel vaak en had zo veel blauwe plekken dat haar ouders bang waren dat mensen zouden denken dat ze hun dochtertje mishandelden.

Toen kreeg Felicity een aantal stuipaanvallen en werd in het ziekenhuis opgenomen waar EEG testen voor epilepsie gedaan werden. De testen toonden geen afwijkingen. maar de aanvallen gingen door. Felicity kreeg een CAT onderzoek voor een hersentumor, maar de resultaten waren gelukkig weer negatief.

Kort daarna waren er periodes met overgeven, zonder aanwijsbare oorzaak. “Ze kon naast je staan in de kamer en opeens overgeven”, zegt haar moeder. “Ze gaf ook ‘s nachts over in bed en we waren bang dat ze zou kunnen stikken. Het gebeurde altijd totaal onverwachts”.

Felicity was een regelmatige patiënt van de kinderarts, maar ook hij kon de ouders geen verklaring geven voor de aanvallen en het overgeven. Hij opperde dat aangezien alle hersen-onderzoeken niets uitwezen, hun dochtertje misschien leed aan migraine. Mandee begon zich ondertussen steeds ongelukkiger te voelen met de grote hoeveelheden medicijnen die Felicity gebruikte.

De aanvallen en het overgeven duurde een paar maanden en verdwenen toen weer. Maar Felicity's astma werd geleidelijk aan steeds erger. “We waren voor de geboorte van Felicity nooit met astma in aanraking geweest en we vonden de aanvallen angstaanjagend” vertelt Mandee. “Ons leven werd beheerst door de astma. Ik werd ‘s morgens wakker en vroeg me af of ze nog wel zou leven”.

Chloe, haar oudste dochter, kwam door Felicity's ziekte op de tweede plaats en Mandee herinnert zich goed dat toen Chloe nog geen vijf jaar was ze tegen haar zei: “Ik wou dat ik astma had mama, dan zou je de hele tijd bij me zijn”.

De medicatie van Felicity werd steeds weer opgevoerd, maar desondanks bleef ze erg veel last houden van haar astma. “Ze had soms goede dagen en de dokter was dan tevreden, maar de volgende dag kon ze weer een zware aanval krijgen” vertelt haar moeder. “Het ging op en neer. We leefden dag bij dag”. Ze was voordurend kortademig en de aanvallen waren heel erg. Er waren vele bezoeken aan de dokter, de kinderarts en het ziekenhuis. Het gezinsleven werd continue geregeerd door Felicity's astma.

Tussen haar derde en zesde verjaardag kreeg Felicity steeds grotere doses medicijnen. Ze was nu een mollig meisje met het typische ronde-maangezicht van een steroïden-gebruiker. Het was moeilijk om met zo'n serieuze ziekte te leven. Vooral Mark vond het moeilijk om Felicity zo ziek te zien.

"Mijn moeder huilde als Felicity een aanval had en raakte in paniek omdat ze zo weinig kon doen” vertelt Mandee.

Toen Felicity 5 werd ging ze naar school, maar ze moest veel verzuimen vanwege haar ziekte. Ze had bijna constant een oog- en oorinfectie, en kreeg buisjes in haar oren. Ze kreeg nog steeds snel blauwe plekken, en door het spelen op school zat ze daaronder. Haar stem werd luid, diep en schor, en haar gedrag was agressief, wat niet bij haar karakter paste. Mandee deed alles om de ziekenhuis bezoeken te vermijden. “Ik kon de meeste medicijnen die hielpen thuis geven en de huisarts was erg hulpvaardig en deed zijn uiterste best voor ons”.

Er werd een nieuwe baby geboren, Nicholas. Nu druk met de nieuwe baby, voelde Mandee zich wanhopig toen de 6-jaar oude Felicity opnieuw een zware astma-aanval kreeg. Ze had een blauwe huidskleur en de piekstroommeter kwam slechts tot 10. Ze werd weer opgenomen in het ziekenhuis waar ze werd geïnjecteerd met hydrocortisonen. Mandee kon deze keer niet bij haar blijven vanwege de baby en kon haar alleen zo nu en dan bezoeken. “Elke aanval was angstig, maar dit was verreweg de ergste”.

Mandee's moeder voelde dat er iets gedaan moest worden, maar wist niet goed wat. De kerkgroep waar ze toebehoorde bad elke vrijdagmiddag voor Felicity. Het was na een van deze bijeenkomsten dat ze een advertentie zag in de lokale krant. Daarin stond dat er een nieuwe Russische techniek was voor astma, en de eerste cursus zou binnenkort gegeven zou worden niet ver bij hun vandaan. Mandee's moeder dacht dat dit misschien het antwoord op haar gebeden was en liet de advertentie aan haar dochter en schoonzoon zien. Ze drong erop aan dat Mandee zou opbellen.

“Ik was erg sceptisch" vertelt Mandee, “toen ze me over de telefoon vertelden hoe de methode werkt dacht ik dat het mooie praatjes waren. Maar het leek geen kwaad te kunnen want het ging alleen maar om het leren van een andere ademhalingswijze door wat eenvoudige oefeningen. Mark en ik waren allebei bezorgd over het steroïden-gebruik om Felicity's astma onder controle te houden, en elke aanval leek erger te zijn dan de vorige”. Mandee's moeder moedigde ze aan om de nieuwe methode te proberen.

Zo gaf Mandee haar dochter op voor de eerste Buteyko cursus die ooit in Nieuw Zeeland werd gegeven. Alhoewel ze in eerste instantie erg sceptisch was verdwenen haar twijfels toen ze zag hoe snel Felicity's conditie verbeterde. Eerst langzaam, toen met grote sprongen in de rest van de cursusweek.

“Mij werd verteld dat ik een onverantwoordelijke ouder was, maar het hielp!”

“Het was echt een wonder”, zegt Mandee, “de oefeningen waren eenvoudig maar het was hard werken om resultaat te bereiken”. Felicity was opgewonden want ze voelde het verschil dat het maakte. De cursusleider vertelde nooit dat we met de preventieve medicijnen moesten stoppen. Als ze benauwd werd en de Buteyko oefeningen niet genoeg hielpen moest ze haar luchtwegverwijders gebruiken. Felicity was zo serieus in het doen van haar oefeningen dat ze al gauw geen aanvallen meer had. Halverwege de cursus was de laatste keer dat ze een luchtwegverwijder gebruikte.

De huisarts ondersteunde hun besluit. Hij wist dat we geen risico's zouden nemen en vond dat we niets te verliezen hadden. Hij vond dat we het maar moesten proberen, en als het werkte was dat meegenomen.

Mandee vertelt: “De enorme verbetering in Felicity's conditie overtrof alle verwachtingen. Het voortdurende hoesten ‘s nachts stopte en voor het eerst van haar leven sliep Felicity de hele nacht door. Wat een opluchting voor iedereen. En ze snurkte ook niet meer. Ze voelde ze zich zoveel gelukkiger en haar energie nam toe. We waren heel voorzichtig in het terugbrengen van de preventieve medicatie, maar aangezien ze geen aanvallen meer had zagen we geen reden om ze nog steeds te nemen. Ik werd verteld dat ik een onverantwoordelijke ouder was, maar het werkte!”.

In overleg met de dokter en de Buteyko-therapeut werd het medicijngebruik verder afgebouwd en binnen een paar maanden was Felicity van alle medicijnen af.

Felicity's gezicht nam weer gewone vormen aan, het ronde-maangezicht verdween. De donkere kringen onder haar ogen en de blauwe plekken verdwenen. Haar gedrag was niet langer een probleem en vrienden zeiden hoeveel beter ze eruit zag. “Ik kan niet genoeg zeggen hoe zeer ze verbeterde” vertelt Mandee geëmotioneerd, “het was alsof we een ander kind hadden. Ik wou het wel van het daken schreeuwen”.

De volgende 18 maanden was Felicity gezonder dan ze ooit geweest was, en ze gebruikte geen medicijnen meer. Ze deed de Buteyko oefeningen die ze op de cursus had geleerd gedurende drie maanden. Haar gezondheid was toen zoveel beter dat ze de oefeningen langzaam afbouwde. Ze deed de oefeningen alleen als ze merkte dat ze weer kortademig werd.

Dit alles was drie jaar geleden. Felicity is nu een normaal, gezond kind. Af en toe is ze wel wat kortademig, maar dat mag geen naam hebben volgens haar moeder. “Ze is zoveel beter dat het makkelijk is te vergeten dat de oefeningen een methode is om de astma te controleren en niet te genezen”. Toen ze merkte dat Felicity af en toe toch weer een luchtwegverwijder begon te gebruiken gingen ze terug voor een herhalingscursus om de Buteyko principes weer op te halen. Heel af en toe als Felicity gestrest is neemt ze nog wel eens haar medicijnen. “We zijn zo gelukkig met haar vooruitgang, het is gewoon niet te vergelijken met hoe het geweest is”.