Healthy Options (Nieuw Zeeland) Robert Stark

Dit is het verhaal van Robert Stark, de zoon van Buteyko therapeuten Russell en Russell en Jennifer Stark. Je ziet ze op de foto: in het midden Buteyko en zijn vrouw.,

Russel had astma, maar ze maakte zich vooral zorgen om hun zoon Robert. Hij had zeer ernstige en soms zelfs levensbedreigende astma. Toen Russel en Robert hun astma dankzij de Buteyko Methode overwonnen hadden, waren Russell en Jennifer zo onder de indruk dat ze door Alexander Stalmatski tot Buteyko Therapeut opgeleid zijn.

Ik heb mijn eigen Buteyko opleiding bij het Buteyko Institue of Breathing & Health in Nieuw Zeeland gedaan, en heb toen veel met Jennifer gewerkt. Ik heb toen ook Robert ontmoet (tegenwoordig werkt hij als leraar in Thailand).

Het artikel in in 1996 verschenen in het Nieuw Zeelandse tijdschrift Healthy Options (ik heb het vertaald voor je).

---

Hoe ik mijn astma overwon

Het laatste waar een jonge atleet behoefte aan heeft, is ernstige astma. Na een moeilijke tijd met steeds meer medicijnen, leek een mogelijke atletiekcarrière voor Robert uitgesloten. Zijn ouders, Jenny en Russell Stark, begonnen zelfs te vrezen voor zijn leven.

Maar er is veel veranderd. Van een klein, hyperactief en vaak ongelukkig kind dat elke dag een grote dosis steroïden moest nemen en dan nog vaak aan de vernevelaar moest, en vele keren per jaar moest worden opgenomen in het ziekenhuis, is Robert nu de lokale kampioen 800 meter hardlopen voor onder de twintig jaar. Hij rent het in minder dan twee minuten. En hij is astmavrij. Wat is er gebeurd?

Robert werd geboren in Brisbane, Australië, en was een gezonde baby. Maar toen Jenny hem een keer de fles in plaats van borstvoeding gaf, bleek Robert allergisch te zijn voor melkpoeder. Hij werd verkouden - en werd opnieuw verkouden, en opnieuw. Toen hij twaalf maanden was, kreeg hij bronchitis en werd hij in het ziekenhuis opgenomen.

Jenny en Russell waren verbijsterd. Ze hadden altijd gedacht een heel gezond leven te leiden, verstandig te eten. Ondanks zijn eigen astma was Russell actief in de atletiek en beoefende een aantal andere sporten. Ze waren vastbesloten om hun baby weer gezond te krijgen, dus toen de huisarts Ventolin-siroop voorschreef toen Robert 18 maanden oud was, zorgden ze ervoor dat hij dat 3 of 4 keer per dag nam. Maar de steeds terugkerende infecties liepen nu altijd uit op astma.

Totdat hij zes jaar oud was kreeg Robert geregeld de Ventolin-siroop voorgeschreven, samen met een antibioticumkuur voor de vele infecties die hij oppikte. De dokter schreef Becotide voor, een ontstekingsremmer met corticosteroïden. Robert voelde zich een tijdje wat beter, en begon op negenjarige leeftijd met atletiek. In twee opvolgende jaren won hij de nationale kampioenschappen. Voor elke wedstrijd gebruikte hij, op dokters voorschrift, Ventolin.

Maar de longinfecties bleven komen. Toen Robert twaalf jaar was kreeg hij een flinke griep, die resulteerde in een zware astma-aanval. Hij werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Toen hij weer thuiskwam, werd Jenny en Russel uitgelegd hoe je een vernevelaar werkt. Robert moest deze elke drie uur gebruiken. Alhoewel van levensbelang in het begin, nu daarop terugkijkend was dit volgens zijn ouders het begin van het einde wat de gezondheid van hun zoon betreft. Prednison werd voorgeschreven, en gedurende de volgende twee jaar gebruikte hij dat regelmatig. De tijd dat hij atletiekwedstrijden won, was voorbij. Hij kon niet meer hard genoeg lopen en Robert begon zowel geestelijk als lichamelijk te lijden onder zijn conditie. “Het leek zo oneerlijk dat astma zo’n negatieve invloed op zijn leven had”.

Vastbesloten om alles te doen dat de situatie zou kunnen verbeteren, gingen Jenny en Russell op zoek naar andere behandelingsmethodes. Ze bezochten een allergiespecialist in het ziekenhuis van Brisbane, en na vele testen en een startdieet van zeven dagen bruine rijst met water, kreeg hij een lijst van acht voedingsmiddelen die het minste kwaad konden. De familie besteedde veel geld aan vitaminen en natuurlijke remedies in de hoop dat deze wat verbetering zouden opleveren. Bezoeken aan een chiropractor en een natuurgenezer brachten geen verandering in de dagelijkse gang van zaken met vernevelaars en Ventolin.

Robert had nu bijna de hele tijd astma, vooral tijdens de winter. Zijn astma was een hoestvariant, waarbij het piepen niet erg duidelijk was, maar waarbij hij voortdurend moest hoesten. Ondanks de begeleiding door de beste astmaspecialisten en het nauwgezet opvolgen van hun instructies, ging het alleen nog maar bergafwaarts met Robert. “Na het gebruik van de Ventolin-Atrovent vernevelaars, die elk gelijk staan aan drie keer 100 pufs Ventolin per dag, zat hij een uur of meer te trillen en kon hij zich niet meer concentreren.”

De doktoren schreven Theofylline voor, maar dat maakte Robert hyperactief. Hij nam ook afwisselend Beclofort en Beconase, maar desondanks moest hij elke 4 tot 6 weken een Prednisonkuur volgen. Hij leek klein voor zijn leeftijd en had een rond gezicht, wat typerend is voor een corticosteroïdengebruiker. De doktoren legden uit dat Prednison zijn groei kon vertragen, maar er leek geen alternatief te zijn. Russell en Jenny voelden zich hulpeloos; de stress van Roberts ziekte begon zijn tol te eisen.

Ofschoon hij nog steeds zo nu en dan deelnam aan atletiek wedstrijden waren deze vaak zo traumatisch dat Jenny zich vaak afvroeg of het wel de moeite waard was. De behandelende specialist drong aan op het gebruik van een vernevelaar vóór de wedstrijd, maar vaak belandde hij na afloop met een bleek gezicht bij de eerste-hulp post. Verscheidene keren werd hij van het atletiekveld direct naar het ziekenhuis vervoerd.

Russell, een atletiekcoach bij de junioren met een kwalificatie in sport-geneeskunde, herinnert zich deze voorvallen heel goed: “Alle atleten leerden toen diepe ademhalingsoefeningen. Trainers legden daar erg de nadruk op. Het is gemakkelijk om achteraf te zeggen waar we fout zijn gegaan. Maar toen dachten we dat we het beste deden dat we konden, niet wetende dat we Roberts conditie er juist door verslechterde”.

Op advies van de allergiespecialist verkocht de familie hun oude huis in koloniale stijl en kochten een nieuwbouwwoning aan de andere kant van de stad, weg van de luchtvervuiling van de binnenstad, met linoleum op de vloer in plaats van tapijt, en met een “stofvrij interieur”. Het enige verschil dat het maakte was het ongemak dat Jenny ondervond omdat ze nu Brisbane helemaal door moest om alle doktersafspraken voor Robert na te komen. Zijn toestand bleef verslechteren. Hij was vaak depressief en had een gebrek aan zelfvertrouwen en moest vaak van school verzuimen door zijn ziekte.

“We moesten ons leven inrichten rondom de astma”, vertelt Jenny over deze tijd. “We konden alleen naar plaatsen toe waar we de vernevelaar konden gebruiken - boswandelingen en campings waar geen stroom was, waren taboe. Als de temperatuur enigszins daalde, moesten we heel erg voorzichtig zijn met Robert - en vaak ging hij niet zwemmen omdat hij zo gauw kou vatte en dan astma kreeg. We deden al het mogelijke dat we konden maar niets hielp”.

Toen zag Jenny een documentaire op TV die hun leven zou veranderen. Het programma ging over de Russische Buteyko techniek die zou helpen om zonder medicijnen astma onder controle te krijgen. De methode was nog maar net in Australië geïntroduceerd. Er werd uitgelegd dat astma werd veroorzaakt door een teveel aan ademhalen, en dat astmapatiënten in de Buteyko cursussen leren om normaal te ademen waardoor de symptomen zouden verbeteren en het medicijngebruik in een paar weken met 90 procent zou afnemen.

Ofschoon ze enthousiast was en heel graag wilde dat Robert de methode zou proberen, was het erg moeilijk om Russell te overtuigen. “Ik denk dat het komt doordat, net als bij de meeste andere zogenaamde alternatieve therapieën, de redenatie erachter zo anders en onbekend is dat ik het moeilijk vond om het serieus te nemen” zegt Russell nu. “We wisten alles over astma, het hadden tot taak gesteld om er zoveel mogelijk erover te weten, we lazen medische boeken en tijdschriften. Maar niets van wat we hadden gelezen leek ook maar enigszins op wat de Buteyko methode beweerde”. Nu we meer weten is het allemaal zo duidelijk. De fysiologie waarop de Buteyko Methode is gebaseerd, kan in vele medische studieboeken worden gevonden.

Jenny kreeg toch haar zin, en met het idee dat ze niets te verliezen hadden schreef Russell zichzelf en zijn zoon in voor de cursus. Al op de eerste bijeenkomst werd Robert enthousiast en hij was zeer gemotiveerd om de instructies op te volgen en de oefeningen te doen. Russell was eerst wat sceptisch. Zijn eerste indruk was dat het ging om oefeningen in positief denken, maar hij besloot toch maar te doen wat er werd gezegd en te zien wat er van kwam.

Wat er gebeurde, overtrof de stoutste verwachtingen. De eerste cursusdag was tevens de laatste dag dat Robert ooit Ventolin gebruikte en in zeer korte tijd was hij volledig van de medicijnen af. Bij Russell ging het bijna net zo snel. Op de tweede cursusdag gebruikte hij voor het laatst zijn luchtwegverwijder.

“Het was fantastisch, ongelofelijk! Een nieuwe wereld opende zich. Robert voelde zich bijna meteen al veel beter en na een paar dagen was de verbetering overduidelijk, voor ons en voor iedereen die hem kende. De medicijnen waarvan we altijd gedacht hadden dat ze hem in leven hielden, waren plotseling overbodig geworden. En Robert voelde zich beter dan dat hij in jaren had gedaan.” Voor Russell gaf de laatste cursusdag het doorslaggevende bewijs. Het was zijn verjaardag en hij vierde dat uitbundig, en toch werd hij de volgende morgen wakker zonder hoofdpijn of astma, zoals normaal het geval zou zijn na zo’n avond.

Het bleef enorm goed gaan met Robert. Russell was zo onder de indruk van wat de Buteyko methode had bereikt voor hem en zijn familie, dat hij een opleiding begon om zelf Buteyko instructeur te worden. Hij vertrok met zijn familie naar Nieuw-Zeeland en richtte daar Buteyko Nieuw-Zeeland op.

“We hebben heel veel patiënten onderwezen, zowel volwassenen als kinderen, en die hebben het net zo positief ervaren als Robert” zegt Russell. “De ouders zijn vaak nogal sceptisch over de claims ven Buteyko, maar worden dan verrast door het resultaat. Geen enkele ouder vindt het leuk om zijn kind te zien lijden; en bij astma lijkt het alsof je zo weinig kan doen om te helpen. Met Buteyko nemen we de verantwoordelijkheid voor onze gezondheid en die van onze kinderen in eigen handen, zo simpel is het. Ik geloof dat dit de behandelingsmethode van de toekomst is. Het is slechts een kwestie van tijd dat de medische stand de waarde van de methode zal erkennen, en het in ziekenhuizen wordt gebruikt, net zoals dat nu al gebeurd in Rusland”.